www.wiarabiblijna.fora.pl

Nieświszczuk · Wysłany: Czw 17:34, 13 Mar 2014 Temat postu:

Ambasadorze zadziwiasz mnie.
Gdy ktoś nie wierzy w Jezusa, to z automatu nie wierzy w Boga. To jest reakcja łańcuchowa.
Ateista nie wierzący w Boga, nie wierzy w Jezusa, obrażając Boga, automatycznie obraża Jezusa.
Gdy ktoś szydzi z Boga szydzi także z Jezusa.
O tym mówi ten werset. Zdejmij klapki z napisem trójca, a zobaczysz to co jest bardzo proste do zauważenia.

Benjamin.Szot · Wysłany: Czw 21:36, 13 Mar 2014 Temat postu:

Axanna

Nieświszczuk · Wysłany: Czw 22:30, 13 Mar 2014 Temat postu:

Przedrostek „arch-”, oznaczający „główny” lub „naczelny”, wskazuje, że archanioł — naczelny anioł — może być tylko jeden. W Piśmie Świętym słowo „archanioł” nigdy nie występuje w liczbie mnogiej. List 1 do Tesaloniczan 4:16 wiąże wyjątkową pozycję i władzę archanioła z osobą zmartwychwstałego Pana Jezusa Chrystusa: „Sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą i ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi”. Nie bez znaczenia jest zatem okoliczność, że jedynym imieniem bezpośrednio skojarzonym z określeniem „archanioł” jest Michał (Judy 9);

ponieważ sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą i ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi.
1 TESALONICZAN 4:16

powiedziano, że zstąpi on z nieba „z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim”. Nie ulega wątpliwości, iż jego głos nie zostałby określony słowem umniejszającym ogromną władzę sprawowaną obecnie przez Chrystusa jako Króla królów i Pana panów (Mt 28:18; Obj 17:14). Gdyby termin „archanioł” nie odnosił się do niego, lecz do jakiegoś innego anioła, wówczas wzmianka o „głosie archanielskim” nie byłaby na miejscu, gdyż nawiązywałaby do głosu osoby ustępującej rangą Synowi Bożemu.

Istnieją jeszcze inne przesłanki potwierdzające, że Michał to w rzeczywistości Syn Boży. Po pierwszej wzmiance o Michale (Dn 10:13) Daniel zanotował proroctwo o „czasie końca” (Dn 11:40), zapowiadające m.in.: „A w owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 12:1). Miał wtedy nastać „czas takiej udręki, jakiej nie sprowadzono, odkąd się pojawił którykolwiek naród, aż do owego czasu” (Dn 12:1). W proroctwie Daniela czasownik ‛powstać’ często odnosi się do objęcia przez kogoś tronu lub do innych skutecznych posunięć króla (Dn 11:2-4, 7, 16b, 20, 21). Płynie stąd wniosek, że Michał to Jezus Chrystus, którego Jehowa ustanowił Królem i któremu wyznaczył zadanie zgładzenia wszystkich narodów w Har-Magedonie (Obj 11:15; 16:14-16).

Axanna · Gość

wierzący · Wysłany: Pią 0:14, 14 Mar 2014 Temat postu:

Nieświeszczuk a w ksiedze daniela kto jest według ciebie opisany w 10 rozdziale miedzy 5 a 9 wersetem czy nie taka sam postać jak w objawieniu a którą jest Jezus? A jednak ta postać mówi do Daniela w 13 wersecie:
Lecz książe królestwa perskiego sprzeciwiał mi się przez dwadzieścia jeden aż oto Michał, jeden z przedniejszych książąt, przyszedł mi na pomoc; przetom ja tam został przy królach perskich.
Czyżby było dwóch Michałów?

Benjamin.Szot · Wysłany: Pią 18:28, 14 Mar 2014 Temat postu:

Axanna

Nieświszczuk · Wysłany: Pią 20:12, 14 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk · Wysłany: Pią 20:19, 14 Mar 2014 Temat postu:

Dla Beniamina

Jezus, zanim urodził się w Betlejem, żył w niebie jako istota duchowa. Był pierwszym stworzeniem Bożym. Tylko on został powołany do istnienia bezpośrednio przez Boga i dlatego słusznie jest nazywany Jego jednorodzonym Synem. W niebie często przekazywał innym stworzeniom informacje od Boga, nic więc dziwnego, że Biblia nazywa go Słowem. Poza tym był Bożym pomocnikiem i brał udział w stwarzaniu (Jana 1:2, 3, 14). Na przykład Bóg posłużył się nim do stworzenia ludzi. Nim jednak do tego doszło, Jezus spędził u boku Ojca niezliczone wieki. Przeczytaj Micheasza 5:2 i Jana 17:5.

„A ty, Betlejem Efrata, zbyt małe, by się znaleźć między tysiącami Judy, z ciebie mi wyjdzie ten, który ma zostać władcą w Izraelu; pochodzenie jego od czasów zamierzchłych, od dni czasu niezmierzonego
MICHEASZA 5:2

Teraz więc ty, Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat
JANA 17:5

Axanna · Gość

Bylo cytowane juz wiele wersow w roznych tematach z tym ze Benjaminowi nie pasuje i bedzie twierdzil do uporu ze to nie tak, nie ma, nie pisze itp.

Benjamin.Szot · Wysłany: Pią 20:54, 14 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk

1 Tesaloniczan 4 : 16 ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι θεοῦ, καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον

Przyimek ἐν połączony z Dativem dosłownie znaczy " w ". Ale gdyby sztywno tłumaczyć wszystkie miejsca gdzie występuje ten przyimek w tym wersecie to wtedy trzeba by było powiedzieć, że Pan był w trąbie Bożej. Pozostaje więc tłumaczenie przyimka ἐν jako " z " . To jednak też nie jest precyzyjne, gdyż z Chrystusem nikt nie umarł. Chrystus jest pierworodnym z umarłych - Kol. 1 : 18.

Całkowicie błędne jest tłumaczenie ἐν jako " na ", gdyż Pan nie może zstępować na głos archanioła. Również błędne i niekonsekwentne jest tłumaczenie ἐν raz tak, a drugi raz inaczej. Pozostaje zatem oddanie ἐν poprzez przyimek " z " z pewna dozą elastyczności. Ten przyimek nie musi oznaczać, że Jezus przybędzie z głosem archanioła będąc identycznym z archaniołem, gdyż wtedy chrześcijanie, którzy zmarli w jedności z Chrystusem byliby Chrystusem co jest niemożliwością i sprzecznością.

Pozostaje więc zupełnie logiczne wytłumaczenie, że archanioł towarzyszy Panu, którym jest Chrystus. O aniołach z wielką trąbą czytamy również w opisie powracającego Chrystusa - Mt.24 : 31 i nic nie wskazuje na to, by Jezus posługiwał się tą trąbą i był jej użytkownikiem. Jezus też w przeciwieństwie do aniołów sam mówi o sobie jako o Synu Człowieczym - Mt. 24 : 30; Mr. 13 : 26 - 27; Łuk. 21 : 27. Aniołowie zaś zawsze towarzyszą Synowi Człowieczemu.

Benjamin.Szot · Wysłany: Pią 20:58, 14 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk

Czy werset z Ewangelii Jana 8 : 58 świadczy o preegzystencji Jezusa (hebr. Jehoszuy ) ? Warto się temu przyjrzeć bliżej.

Na początku należy stanowczo podkreślić, że nie wolno wyrywać wersetu z kontekstu, bo wtedy nie można mieć punktu odniesienia co oznacza dana myśl zawarta w tym wersecie.

Fragment Jana 8 : 25 - 59 opisuje dyskusję, która dotyczy nie tego, czy Jezus ( hebr. Jehoszua ) jest, lecz czy jest Mesjaszem. Inaczej mówiąc nie ma tam dyskusji o jego istnieniu, lecz jest dyskusja o tym czy jest Mesjaszem.

Katolicy czepili się jak rzep psiego ogona określenia JA JESTEM, które w Jana 8 : 58 w tekście greckim nie odpowiada wcale określeniu z 2 Moj. 3 : 14.
W tekście Jana 8 : 58 użyto określenia ἐγὼ εἰμί w którym Jezus potwierdza swoją tożsamość, że jest oczekiwanym Mesjaszem.
Natomiast określenie Eγώ εἰμι ΄Ο Ων w 2 Moj. 3 : 14 w tłumaczeniu greckim dosł. Jestem Będący ( Istniejący ) wskazuje na sam fakt istnienia, które jest niepowtarzalne. Jest to zgodne z resztą Pisma Świętego, gdyż tylko JEHOWAH jest Absolutem.
Mamy więc dwa różne określenia. Określenie ἐγὼ εἰμί używa w odniesieniu do siebie uzdrowiony przez Chrystusa ślepiec ( Jana 9 : 9 ), a chyba nie ma co do tego wątpliwości, że nie jest on Absolutem.

Ciekawe, że greckie ἐγὼ εἰμί w języku hebrajskim musiało brzmieć אֲנִי הוּא ( ani hu ) dosł. " jam " Nie ma więc tu nawet słowa jestem w wypowiedzi Chrystusa.

Z kolei wszystkie ugrupowania, które przyjęły ariańską interpretację przyjmują, że Jezus nawiązując do Abrahama, chciał podkreślić, iż realnie istniał przed nim jako mniejszy bóg czy anioł. Miałoby na to wskazywać określenie greckie πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι.

Warto tu zwrócić uwagę na dosyć często spotykany błąd zwolenników preegzystencji, którzy w swojej argumentacji, by poprzeć swoje poglądy biorą za podstawę wypowiedzi odstępczych Żydów o Jezusie, którzy byli jego wrogami i go oczerniali. Tacy wrodzy Jezusowi komentatorzy nie są jednak dobrymi przewodnikami, by rozumieć właściwie Słowo Boże. Nie mieli oni duchowego zrozumienia i wszystko interpretowali według litery. Tak samo wszystkie wypowiedzi Jezusa rozumieli dosłownie. Natomiast Chrystus mówił językiem duchowym, którego oni zupełnie nie rozumieli. Nie odpowiadał im według ich spaczonego sposobu myślenia.

Ponadto elementarnym faktem lingwistycznym jest, że znaczenie greckiego aorystu w bezokoliczniku zależy od kontekstu w jakim występuje. Może ono się odnosić do wydarzeń przeszłych, ale może też odnosić się do wydarzeń przyszłych. Np. Mateusz pisze o przyszłym wydarzeniu : " zanim kur zapieje " ( Mt. 26 : 34 - występuje tu spójnik czasu " zanim " + aoryst w bezokoliczniku ). Jednak wcześniej w tej samej Ewangelii mamy tę samą formę odnoszącą się do przeszłości: „ zanim się zeszli ” ( Mt. 1 : 18; spójnik czasu + aoryst w bezokoliczniku).
W Ewangelii Jana znajdujemy ją znowu w odniesieniu do przyszłości: „ Panie, wstąp, zanim umrze dziecię moje ” ( Jana 4:49; spójnik + aoryst w bezokoliczniku ); „ powiedziałem wam, zanim się to stanie ” ( Jana 14:29; spójnik + aoryst w bezokoliczniku ).

W związku z tym powstaje pytanie, jak powinniśmy właściwie oddać Jana 8 : 58 ? Czy Jezus powiedział: „ Zanim Abraham stał się, [tzn. narodził], ja jestem [nim] ” czy : „ Zanim Abraham stanie się [ tzn. powróci do życia w czasie zmartwychwstania ], ja jestem ” ?
Gdyby aoryst odnieść do przyszłości, to znaczyłoby, że Jezus odparł niewiernym Żydom, iż poprzedzi Abrahama w zmartwychwstaniu.
Takie użycie aorystu - od formy γινομαι dotyczące zmartwychwstania można znaleźć w Septuagincie w księdze Hioba 14 : 14 - " Będę oczekiwał, aż stanę się ponownie. " ( gr. ὑπομενῶ ἕως ἂν πάλιν γένωμαι ).

Podsumowując, żadna z wersji tłumaczenia Jana 8 : 58 nie jest dowodem realnej preegzystencji Jezusa. Żadna też wersja nie jest dowodem, że Jezus jest Absolutem. Jeżeli tekst ten czytany jest tak, jak powszechnie się go tłumaczy, Jezus twierdzi w nim, że jest Mesjaszem wyznaczonym do tego od dawien dawna. Wyraźnie wskazuje na to kontekst. Ale jest też możliwe, że Jezus także stwierdza swoją wyższość nad Abrahamem w innym sensie. Abraham przewidział triumf Mesjasza. Jezus rzeczywiście mógł cieszyć się życiem wiecznym jako zmartwychwstały Zbawiciel na długo przed tym nim Abraham z powrotem miał pojawić się w przyszłym zmartwychwstaniu.

Nieświszczuk · Wysłany: Pią 21:03, 14 Mar 2014 Temat postu:

Zstąpieniu Chrystusa z nieba towarzyszy jeszcze jedno zjawisko: „dźwięk trąby Bożej” (1 Tes. 4:16). Trąba nie jest w tym wypadku sygnałem wojennym, na który miałyby się zgromadzić oddziały, aby wyruszyć do walki i zadać śmierć nieprzyjacielowi. Odgłos „trąby Bożej” ma raczej charakter pokojowy, ma zwołać lud Jehowy jak wtedy, gdy za dni Mojżesza grano na dwóch srebrnych trąbach, aby zebrać 12 pokoleń Izraela (Liczb 10:1-10). W innym miejscu, w Liście 1 do Koryntian 15:52, apostoł Paweł łączy dźwięk „trąby” zwołującej zgromadzenie ze sprawą wzbudzenia zmarłych chrześcijan, pisząc: „Przemienieni będziemy (...) na trąbę ostateczną. Albowiem zatrąbi, a umarli wzbudzeni będą nieskazitelni, a my będziemy przemienieni” (B. gd.). Kto pierwszy odpowie na tę „trąbę ostateczną”, kiedy zabrzmi jako „trąba Boża”, aby zmarłych powołać na nowo do życia? Odpowiedziano na to w Liście 1 do Tesaloniczan 4:16: „A zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi

Do ostatniego postu

Jehowa mnie utworzył jako początek swej drogi, najwcześniejsze ze swych dawnych dzieł
PRZYSŁÓW 8:22

Teraz więc ty, Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat.
JANA 17:5

który chociaż istniał w postaci Bożej, nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu
FILIPIAN 2:6

Co to znaczy istnienie w postaci Bożej?

On też jest przed wszystkim innym i za jego pośrednictwem wszystko inne zostało powołane do istnienia
KOLOSAN 1:17

Piszę do was, ojcowie, ponieważ poznaliście tego, który jest od początku. Piszę do was, młodzieńcy, ponieważ zwyciężyliście niegodziwca. Piszę do was, dziecięta, ponieważ poznałyście Ojca.
1JANA 2:13

To tyle na dziś będę w przyszłym tygodniu lub w niedzielę

Benjamin.Szot · Wysłany: Pią 21:03, 14 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk

Tradycyjne tłumaczenia w dużej mierze opierają się na licznych tekstach z Ewangelii Jana (Jana 17:5; 8:58) sugerując, że początek Jezusa nie miał miejsca w łonie Marii, ale w wieczności. Czy wersety te mogą rzeczywiście dźwigać wagę tak zdumiewających twierdzeń, które wydają się umiejscawiać Jezusa - Ewangelii Jana w klasie istot całkowicie różnych od tych, w której umiejscawiają go Synoptycy? Czy też istnieje inny sposób odczytywania Jana, który harmonizuje jego świadectwo z resztą Ewangelii gdzie nie żadnej filozofii o preegzystencji ? Pytanie to pojawiało się w całym biegu historii chrześcijaństwa, a w szczególności w dziełach m.in. Pawła z Samosaty (200-275), Fotyna (300-376), anabaptysty Adama Pastora (1500-1570), Michała Serveta (1511-1553), Braci Polskich, Johna Biddle (1615- 1662) i dziewiętnastowiecznych anty-trynitarnych uczonych w Ameryce, Anglii, Niemczech i ostatnio w Cambridge.

Jeśli ktoś podchodzi do tekstu z ślepą wiarą, we wcześniejsze od narodzin na ziemi istnienie Jezusa, to z pewnością Jana 17:5 wyda mu się potwierdzeniem tego przekonania. „ A teraz Ty mnie uwielbij, Ojcze, u siebie samego tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał ”.
Ale zgodnie z biblijnym sposobem mówienia i myślenia, ktoś może „ mieć ” coś, co jest ustalone w Bożym planie, zanim rzeczywiście będzie to posiadał. Np. Abrahamowi na podstawie boskiego przymierza, została dana ziemia, chociaż nie otrzymał z niej jeszcze nawet kawałka na własność. W obietnicy czytamy: „ Twemu nasieniu dałem tę ziemię ” (Gen. 15:18). W tym momencie jego nasienie jeszcze nie istniało. Jednak jest powiedziane, że ziemia została im dana. Boża obietnica jest sformułowana tak, jak gdyby już została wypełniona.

Tak, więc w Jana 17:5 chwała, którą Jezus „ miał ” u Ojca, była chwałą przygotowaną dla niego w Bożym planie. Wyraźnym przykładem ilustrującym ciekawe zastosowanie czasu przeszłego względem przyszłości jest werset 22 tego samego rozdziału. Tutaj, ta sama chwała obiecana Synowi, została dana uczniom, którzy nawet się jeszcze nie narodzili. Są to uczniowie, którzy nawrócą się dopiero dzięki apostołom (werset 20). Mówiąc o nich, Jezus powiedział: „ Chwałę, która mi dałeś, dałem im ”. Znaczy to oczywiście, że Jezus obiecał im ją dać. Już ją posiedli, chociaż nie literalnie. Podobnie jak Bóg, Jezus mówił o „ rzeczach, których nie ma, jak gdyby istniały ” (Rzym. 4:17 BG). Kiedy modlił się o chwałę, o której wiedział, że Bóg mu ją obiecał, w podobny sposób mówił o niej, jako o chwale, którą „ miał ” u Ojca, mając na myśli to, że miał ją „ odłożoną u Ojca ”, jako potencjalny depozyt przygotowany dla niego w Bożym planie.

A więc werset Jana 17 : 5 nie jest żadnym dowodem świadczącym o preegzystencji.

Nieświszczuk · Wysłany: Pią 21:14, 14 Mar 2014 Temat postu:

Powiem krótko, możesz wiele pisać i tak moje zdanie jest jednoznaczne.
Jezus jest pierworodnym wszelkiego stworzenia.
I tyle.

Benjamin.Szot · Wysłany: Sob 0:44, 15 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk

Micheasza 5 : 1

Egzegeza oryginalnego tekstu ukazuje, że wiersz ten został pod wpływem trynitarnej doktryny sfałszowany, ponieważ oryginalna treść tej frazy, nie potwierdza, lecz zaprzecza preegzystencji Jezusa Chrystusa.  Proroctwo Micheasza mówiące, że władca Izraela będzie miał początek i wyjdzie z Betlejem Efrata, podważało doktrynę o przedwiecznym jego pochodzeniu, dlatego by zaprzeczyć ziemskiemu rodowodowi Syna Bożego, kluczowe słowo עוֹלָֽם ( hebr. olam ) zostało przetłumaczone na „ wieczność ”. Prawie wszystkie przekłady Micheasza 5:2 są tendencyjne i zaprzeczają temu co mówi hebrajski oryginał. Świat chrześcijański pozwolił się oszukać i uwierzył, że Mesjasz jest wieczny, jak to przetłumaczył Hieronim pod wpływem Nicejskiego dyktatu. Wielu uczonych jest świadomych tej manipulacji, lecz swoim milczeniem tchórzliwie wspierają to fałszerstwo. Egzegeza frazy Micheasza Mich. 5:1 ukazuje jak daleko od prawdy odbiega tłumaczenie tego tekstu w przekładach Biblii:
וְאַתָּה בֵּית לֶחֶם אֶפְרָתָה צָעִיר לִהְיוֹת בְּאַלְפֵי יְהוּדָה מִמְּךָ לִי יֵצֵא לִהְיוֹת מוֹשֵׁל בְּיִשְׂרָאֵל וּמוֹצָאֹתָיו מִקֶּדֶם מִימֵי עוֹלָם
t.zn. : " A ty, Betlejem Efrata, drobne jesteś by być wśród pokoleń judzkich ! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od czasów zamierzchłych, od dni czasu niezmierzonego. "

Micheasz prorokował, że chociaż pokolenie „ Betlejem Efrata “ było najmniejsze z pośród pokoleń Judy, to z niego narodzi się i wyjdzie ten, który otrzyma władzę nad wszystkimi pokoleniami אָ֫לֶפ (aleph) Izraela. Wyrażenie : „Ty Betlejemie Efrata“ dowodzi, że odnosi się ona do plemienia, a nie do miasta. Potwierdza to pokrewny tekst z Mateusza 2:6, który mówi, że chociaż klan betlejemski faktycznie był najmniejszym z pośród plemienia Judy, to z niego pochodzić będzie przyszły wódz מוֹשֵׁ֖ל ( Moszel ) Królestwa Bożego. Przymiotnik tsa`iyr odnosi się do tego który pochodzi z najmniejszej familii plemienia Judy.

Ponadto na początek Mesjasza wskazuje czasownik " hayah " . Ten czasownik został wyrugowany w tłumaczeniach, gdyż tłumaczom trynitarnym niezręcznie było mówić o Synu Bożym, który wyszedł z ludzkiego rodu i zaczął swoją egzystencję na ziemi, czyli stał się ( hayah ).

Słowem opacznie rozumianym jest מִקֶּדֶם ( miqqedem ) od słowa “ qedem ” co znaczy „ wschód “, a jest w hebrajskiej metaforze rozumiane jako symbol dawnego antycznego czasu. Wschód wskazuje na wczesną porę i na początek dziejów ludzkich. Wtedy bowiem po buncie pierwszej pary ludzkiej w Edenie Bóg powiedział o przyszłej nadziei dla ludzkości. Wyraz “ qedem ” (Strong # H6924) jest przysłówkiem czasownika “ motsa’ah ” i wskazuje na wypowiedzianą przez Boga już bardzo dawno temu obietnicę naprawy świata, która zostanie z pewnością wykonana, co podkreśla czasownik “ yatsa ”. Słowo “ qedem ” wskazuje na dawny antyczny czas, gdy wyszło słowo od Boga, zwiastujące potomkom Adama ratunek i zbawienie.

Innym słowem błędnie rozumianym jest - olam. Protrynitarni tłumacze nadali słowu “olam” metafizyczne znaczenie, tłumacząc je jako „wieczność”, natomiast słowo to oznacza: „ dawny antyczny czas ” lub „odległą starożytność” (Strong # 05769). Olam nie dnosi się do czasu sprzed zaistnieniem słońca i księżyca, lecz do czasu historycznego: Ps. 77:6. Wyraz “olam” posiada również znaczenie alegoryczne, na co wskazuje wspólny morfemowy rdzeń ze słowem almach, obrazujące młodą pannę, która według starego semickiego zwyczaju była ukrywana, aż do dnia jej zaślubin. Stąd słowo ”olam” w hebraskim rozumieniu oznacza: „ zakryty nieokreślony okres czasu “, " czas niezmierzony ." Boży plan zbawienia i odnowy rodzaju ludzkiego był przez ludzkość zapomniany i okryty tajemnicą (Kol. 1:26). Fraza dotycząca pochodzenia w czasie odnosi się bez wątpienia do proto-Ewangelii (Rdz. 3,15), która jest najstarszą mesjańską obietnicą daną rodzajowi ludzkiemu i pochodzi z odległej starożytności.  Kontekst księgi Micheasza w niczym nie sugeruje, że obiecany Izraelowi Mesjasz egzystował już przed stworzeniem świata, przeciwnie, prorok Micheasz mówi o jego początku i zrodzeniu z niewiasty, i także o jego pokrewieństwie z synami Izraela.

Gdyby jednak pomimo tego ktoś się upierał, że jest inaczej i że hebrajskie określenie olam wskazuje na preegzystencję, to warto przypomnieć, że w tym samym proroctwie Micheasza jest napisane w 7 : 14, że owce pasą się w Baszanie i w Gileadzie " jak za dni wieczności " כִּימֵי עוֹלָם ( kime olam ).