www.wiarabiblijna.fora.pl

Marta

Dziękuję Artemasie.

Jak zawsze można na Ciebie liczyć.
Wszystko zrozumiale wytłumaczyłeś.

Artemas

Cieszę się, że mogłem ci pomóc.

Axanna · Gość

Marta · Wysłany: Sob 12:49, 01 Mar 2014 Temat postu:

Axanna · Gość

oczywiscie ze nie mozemy dowodzic ze to wina osoby cierpiacej, bo nawet nie wiemy, czy miala miejsce jakas wina.

Mi caly czas chodzi o kwestie Bozej milosci, czy mozemy tego wlasnie dowodzic, w wypadku gdy osoba cierpiaca zaprzecza Bozej milosci i sie upiera ze Bog sie odwrocil. Jezeli o mnie chodzi to nie mamy tego dowodzic na upartego, jezeli to budzi negatywna reakcje, lepiej nie nalegac...

Jak mowilam wczesniej ze robilam to i to wobec osoby majacej depresje w przeszlosci, czyli na czas rozmowy juz zdrowej. Ponoc zdrowej, bo reaguje na moj widok tak ze inni ludzie sie dziwia i mowia ze ona tak sie przeciez nigdy nie zachowuje, dlatego ze to co wyrabia na moj widok to naprawde jest cus... Moze depresja rzutuje na psychyke do konca zycia? Rolling Eyes

Natomiast to o czym mowisz... o wyrzuceniu ze spolecznosci... Shocked

osobiscie nie slyszalam by cos takiego mialo miejsce, chyba ze trzeba siegnac zapisow o sredniowieczu... Rolling Eyes

Marta · Wysłany: Sob 15:25, 01 Mar 2014 Temat postu:

Nieświszczuk · Wysłany: Sob 18:03, 01 Mar 2014 Temat postu:

Ze Słowa Bożego wynika, że nawet ludzie mający wiarę mogą popaść w przygnębienie czy depresję. Podczas ciężkich prób Hiob czuł się opuszczony przez Boga (Hioba 29:2-5). Nehemiasz z powodu spustoszonej Jerozolimy i jej murów stał się posępny (Nehemiasza 2:1-3). Piotr zaś, gdy zaparł się Jezusa, był tak przytłoczony, że „gorzko zapłakał” (Łukasza 22:62). A do członków zboru w Tesalonice Paweł skierował wezwanie: „Pocieszajcie swą mową dusze przygnębione” (1 Tesaloniczan 5:14). Zatem przygnębienie czy depresja u osób przejawiających wiarę nie jest niczym nowym. Jak jednak sobie radzić w takich chwilach?
Może czujemy się przybici wskutek spiętrzenia się wielu różnych trudności. Zamiast patrzeć na nie jak na jeden wielki problem, spróbujmy na podstawie zasad biblijnych rozwiązywać je po kolei. Dzięki temu możemy doznać nieco ulgi. Pomocą okazuje się też odpowiedni wypoczynek i rozsądna miara aktywności. Jednego bądźmy pewni: Wiara w Boga i w Jego Słowo sprzyja naszej pomyślności duchowej, ponieważ umacnia przekonanie, że On naprawdę się o nas troszczy.
Apostoł Piotr daje nam pokrzepiające zapewnienie: „Ukorzcie się (...) pod potężną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownym czasie; zarazem przerzućcie na niego wszelką waszą troskę, gdyż on się o was troszczy” (1 Piotra 5:6, 7). A psalmista oświadczył: „Jehowa wspiera wszystkich, którzy upadają, i podnosi wszystkich pochylonych” (Psalm 145:14). Powinniśmy wierzyć tym obietnicom, gdyż są zawarte w Słowie Bożym. Owszem, przygnębienie wciąż może dawać o sobie znać, ale świadomość, że wszelkie utrapienia możemy przerzucać na kochającego niebiańskiego Ojca, ogromnie wzmacnia wiarę.
List 1 do Tesaloniczan 5:14 zachęca: „Pocieszajcie swą mową dusze przygnębione”. Z przygnębieniem nieraz zmagają się nawet wierni słudzy Jehowy. Jak możemy pomagać takim osobom? Nie szczędźmy im szczerych i rzeczowych pochwał, aby dostrzegły, że są cenne w oczach Jehowy. Wskazujmy im wersety biblijne, które dobitnie świadczą, że Jehowa z miłością troszczy się o „zdruzgotanych na duchu” i ‛mających złamane serce’ (Psalm 34:18). Kiedy używamy „mocy języka”, by dodawać drugim otuchy, naśladujemy naszego współczującego Boga, „który pociesza przygnębionych” (2 Koryntian 7:6, Współczesny przekład).

"„CZTERDZIEŚCI DZIEWIĘĆ tabletek nasennych w filiżance. Połknąć czy nie?” — zastanawiał się 28-letni mieszkaniec Szwajcarii. Odeszła od niego żona z dziećmi, wskutek czego popadł w głęboką depresję. Połknął zawartość filiżanki, jednak chwilę później pomyślał: „Przecież nie chcę umierać!” Na szczęście przeżył i mógł opowiedzieć tę historię. Zamach samobójczy nie zawsze więc prowadzi do śmierci.
Alex Crosby z amerykańskiego Ośrodka Profilaktyki i Zwalczania Chorób powiedział o nastolatkach podejmujących próby samobójcze: „Jeżeli potrafisz ich powstrzymać choć na kilka godzin, mogą zupełnie odstąpić od swego zamiaru. Dzięki stosownym działaniom możesz odwieść od samobójstwa wielu młodych. Jesteś w stanie uratować im życie”.
Profesor Hisashi Kurosawa, który pracował w centrum ratownictwa przy pewnej wyższej uczelni medycznej w Japonii, pomógł odzyskać wolę życia setkom osób ze skłonnościami samobójczymi. A zatem udzielając odpowiedniego wsparcia, możesz zapobiec czyjejś śmierci. O jakie wsparcie chodzi?

Porozmawiaj z kimś
„Kiedy ktoś pozostaje sam ze swym problemem, zazwyczaj go wyolbrzymia i postrzega jako coś nie do przezwyciężenia” — twierdzi Béla Buda, cytowany już wcześniej przedstawiciel węgierskiej służby zdrowia. Spostrzeżenie to uwypukla mądrość pewnego starożytnego przysłowia zapisanego w Biblii: „Kto się odosabnia, będzie szukał swej samolubnej tęsknoty; wybuchnie przeciwko wszelkiej praktycznej mądrości” (Przysłów 18:1).
Usłuchaj tych rozsądnych słów. Nie miotaj się sam w morzu przytłaczających trudności osobistych. Poszukaj kogoś, przed kim z pełnym zaufaniem mógłbyś się otworzyć. Niewykluczone, że powiesz: „Ale ja nie znam nikogo takiego”. Podobnego zdania jest sporo ludzi — mówi dr Naoki Sato, specjalista w dziedzinie zdrowia psychicznego, i wyjaśnia, że niektórzy nie zwierzają się innym, gdyż nie chcą ujawniać swych słabości.
Gdzie znaleźć powiernika? W wielu miejscach odpowiedniej pomocy udzielają ośrodki zapobiegania samobójstwom, telefony zaufania oraz lekarze specjalizujący się w zaburzeniach emocjonalnych. Część fachowców zwraca uwagę na jeszcze jedno źródło wsparcia — religię. Jak religia może pomóc?

W pewnych sytuacjach faktycznie może ci się wydawać, że jesteś zupełnie sam i twoja śmierć nikogo nie zmartwi. Ale pamiętaj: Istnieje ogromna różnica pomiędzy uczuciem samotności a rzeczywistą samotnością. W czasach biblijnych prorok Eliasz znalazł się u kresu wytrzymałości. Oświadczył Jehowie: „Proroków twoich pozabijali mieczem, tak iż zostałem tylko ja sam”. Eliasz czuł się zupełnie osamotniony — i miał powody. Wielu jego współtowarzyszy zginęło, a ponieważ i jemu grożono śmiercią, ratował życie ucieczką. Czy jednak naprawdę był sam? Nie. Jehowa powiedział mu, że w tych ciężkich czasach wiernie obstaje przy prawdziwym wielbieniu Boga jeszcze jakieś 7000 lojalnych osób (1 Królów 19:1-18). A jak przedstawia się twoja sytuacja? Może wcale nie jesteś tak samotny, jak ci się wydaje?

Co powinieneś zrobić, gdy ktoś ci się zwierzy, że chce odebrać sobie życie? „Bądź dobrym słuchaczem” — radzą specjaliści z amerykańskiego Ośrodka Profilaktyki i Zwalczania Chorób (CDC). Pozwól mu opowiedzieć o jego odczuciach. Często jednak ktoś taki jest zamknięty w sobie i nieskłonny do rozmowy. Daj mu zatem do zrozumienia, że nie wątpisz, iż zmaga się z ogromnym bólem i poczuciem beznadziejności. Jeżeli delikatnie napomkniesz o jakichś konkretnych zmianach dostrzeżonych w jego zachowaniu, prawdopodobnie będzie bardziej skłonny otworzyć się przed tobą.
Kiedy słuchasz, okazuj empatię. „To ważne, by podkreślić, jak tobie i innym zależy na jego życiu” — zauważa CDC. Powiedz, jakim ciosem byłaby dla was jego śmierć. Pomóż mu uwierzyć, że Stwórca troszczy się o niego (1 Piotra 5:7).
Specjaliści zalecają również usunięcie z otoczenia takiej osoby wszelkich przedmiotów mogących jej posłużyć do odebrania sobie życia — zwłaszcza broni palnej. Jeżeli sytuacja wydaje się poważna, zachęć do zasięgnięcia porady lekarskiej. W ostrych przypadkach zagrożenia samobójstwem musisz sam wezwać odpowiednie służby medyczne.

Axanna · Gość

wow... Martus chcialas i masz Smile

Marta · Wysłany: Sob 21:21, 01 Mar 2014 Temat postu:

wierzący · Wysłany: Sob 22:59, 01 Mar 2014 Temat postu:

Człowiek który popełnia samobójstwo grzeszy, to jest ten czas kiedy możemy stwierdzić żę w momencie popełniania tego czynu nie jest zbawiona osobą, ale już nie możemy tego powiedzieć co nastąpiło potem czy osoba wisząca na pasku i powoli konająca woła do Pana Jezusa o pokutę? Czy gdy tonie nie żałuje swojego postępowania?

Ciężkie jest to miałem ta przykrą rzecz że przeprowadzałem pogrzeb osoby która popełniła samobójstwo nie była za naszej denominacji była z innej ewangelickiej ale wszyscy inni odmówili.
więc wraz z Pastorem i jeszcze innym bratem usłużyliśmy. Miałem mówić nad grobem. nie znałem tej osoby jedynie co wiedziałem że był młodym 28 letnim chłopakiem. Nie mogłem powiedzieć że zasnął w Chrystusie ani go potępić.
To jest myślę prawidłowe postąpienie w takiej sytuacji.

Marta · Wysłany: Sob 23:05, 01 Mar 2014 Temat postu:

wierzący · Wysłany: Sob 23:28, 01 Mar 2014 Temat postu:

Pan daje pokój, radość, miłość nikt nas nie może wyrwać z jego ręki tylko sami możemy się oddalić jeżeli mamy depresję czy mamy pokój? radość? Czy nie oddaliliśmy się od Pana? czy nie jest to jedna z broni szatana?

Depresja nie jest Od Pana to problemy duchowe.
Kiedyś jeździliśmy z młodzieżą do zakładu dla psychicznie chorych na odział kobiecy z depresją zaprosiła nas jedna kobieta, lekarz zobaczył efekty ewangelia głoszona tym kobieta sprawiła zanik depresji.

Moim zdaniem to było podłoże duchowe.

Nieświszczuk · Wysłany: Sob 23:31, 01 Mar 2014 Temat postu:

Achitofel zaś, widząc, że nie postąpiono zgodnie z jego radą, osiodłał osła i wstawszy, udał się do domu, do swego miasta. Potem wydał polecenia swoim domownikom, a sam się powiesił i tak umarł. I został pogrzebany w grobowcu swych praojców.

Ten fragment pokazuje iż osoba która popełniła samobójstwo została pogrzebana.

Kto rozmyślnie odbiera sobie życie, pokazuje przez to, że nie ma poszanowania dla świętości życia; obarcza się winą przelania krwi.
. Jeżeli takim sposobem ktoś chce uniknąć problemów i odpowiedzialności, jakie niesie życie, to tym czynem zdradza swoje tchórzostwo.
Ten zwrócony przeciwko sobie akt mordu świadczy o braku miłości do pozostałych przy życiu członków rodziny, o braku miłości do zboru i przyjaciół, a nawet o braku miłości do ludzi ze środowiska, w którym się żyje, gdyż okrywa zgryzotą i wstydem całe otoczenie
Co się tyczy widoków na przyszłość niektórych z tych, co popełnili samobójstwo, to jako miłośnicy sprawiedliwości pozostawiamy tę sprawę miłosiernemu, wszechmądremu Bogu. Miłujemy życie i każdego dnia uważamy je za święte, starając się tak kierować naszymi codziennymi sprawami i pielęgnować takie stosunki towarzyskie, żeby zasłużyć sobie na uznanie Tego, który ludzi obdarzył życiem.

Oczywiście chodzi mi głównie o osoby które poełniają samobójstwo z przyczyn nie związanych z chorobą ( depresja, choroby psychiczne)

ambasador · Wysłany: Pon 11:14, 03 Mar 2014 Temat postu:

Zapewne założycielka tego wątku chce poznać i moje spojrzenie na temat samobójstwa.
Temat jest poprawie zredagowany. Gdyż zaznacza stanowisko biblijne, a nie np. ambasadorowe.
Temat jest nieprzyjemny, i dla mnie osobiście dość odległy. Chociaż w gronie ludzi jakie dawniej znałem, była osoba wierząca która targnęła się na swoje życie. Wiem że miała wątpliwości odnośnie sensu chrześcijaństwa. Umierała bardzo długo po zażyciu medykamentów. Znaleziono ją w pozycji klęczącej, co mogłoby wskazywać na pokutę.
Szczegóły zna jedynie Wszechwidzący.

W tej materii zgadzam się z użytkownikiem o nicku „wierzący”.Podobnie do biblijnego stanowiska jak i jego zdania też uważam że samobójcy zrywają więź z Bogiem. Natomiast co się dzieje w trakcie zgonu, nikt z ludzi nie wie. Stoję na gruncie Bożej obietnicy. Iż każdy kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie.

Marta · Wysłany: Pon 13:43, 03 Mar 2014 Temat postu: