www.wiarabiblijna.fora.pl

Axanna

Piekne to jest:

Kącik Poezji Chrześcijańskiej
14 hours ago
KTO W PANU ZŁOŻYŁ

Kto w Panu złożył swą nadzieję,
Niech ziarno prawdy wkoło sieje,
To ziarno wzrośnie, wyda plony
I Chrystus będzie uwielbiony.

Siejmy z miłością i w pokorze,
Przy drodze, w ciernie, na ugorze,
Bóg sprawi, że to, co posiane,
Nie będzie w życiu zmarnowane.

Inni przez nami prawdę nieśli
Z wiarą, nadzieję, wtórem pieśni
Lecz Pan, co tron swój ma na niebie
Już ich odwołał stąd do siebie.

A my weszliśmy na ich ślady,
Mamy być wzorem i przykładem,
Bo gdy się skończy nasza droga,
Staniemy przed obliczem Boga.

A więc pracujmy, siostro, bracie,
Za wierną służbę Pan zapłaci,
Gdy nasze trudy łzą zroszone,
Zamieni w niebie na koronę.

Dopiero wieczność nam pokaże,
że to, co Panu damy w darze,
On wdzięcznie przyjmie i oceni,
A łzy na radość nam zamieni.

Więc ile czasu ci zostało,
Czy jest go wiele, czy też mało,
Pokój i miłość siej dokoła,
Aż Pan i ciebie stąd odwoła.

Autor: W. Babis

Marta

Piękny wiersz... Smile

jaros71

Axanna

NIEBIESKA SUKIENKA

nie wygłosiła w życiu żadnego kazania
zbyt słaba, by śpiewać w kobiecym chórze
zbyt krucha nawet na służbę sprzątania
i na ogródek przy kościelnym murze
żaden pożytek z niej podczas kolekty
wrzucała na tacę jakieś marne grosze
mówiła – człowiek nawet jeśli biedny
to w swoim Bogu wszystko ma i może

ostatnioławkowa, szara, przeciętna
bezproduktywna znawczyni leków
ot, staruszka, czysta i odświętna
w niebieskiej sukience sprzed paru wieków
niewielu, witając, ściskało jej ręce
tylko stróż, otwierając codziennie drzwi
wchodziła zawsze w niebieskiej sukience
jakby niosąc na plecach ciężki krzyż

dreptała powoli do pierwszego rzędu
ze starą chusteczką w pomarszczonej dłoni
zaczynając od pierwszego, cichego szeptu
jakby szukała w myślach broni
w pustym kościele toczyła swą wojnę
słysząc huk piekieł ponad rzędami ław
babcine serce - czyste i spokojne
krwawiło mocno z modlitewnych ran

czasami martwa cisza zapadała w sali
i słychać było tylko ciche krople łez
stróż razem z żoną stali gdzieś w oddali
czekając, aż babcię zmorzy znowu sen
na pogrzebie zmarzli pocierając ręce
i nikt nie płakał tylko stary stróż
leżała spokojnie w niebieskiej sukience
tej starej, odświętnej, w szlaczki róż

zabrzmiało wreszcie "amen" pastora
ktoś hymn zaśpiewał, spuszczono trumnę
rzucono kwiaty, bo trzeba i szkoda
zbyt drogie, zbyt sztuczne, zbyt szumne
w następną niedzielę już nikt nie pamiętał
kościelny pociąg ruszył znów w drogę
znów konferencje, spotkania i święta
ktoś pokutował, ktoś spotkał się z Bogiem

jakiś młody człowiek dziękował kaznodziei
że ten przyprowadził go do Chrystusa
gdy leżał w rynsztoku, bez znaku nadziei
usłyszał wiadomość o łasce Jezusa
stał później na środku i mówił o sobie
tłumiąc wzruszenie i wstydząc się łez
mówił – od zawsze kłóciłem się z Bogiem
wybrałem alkohol, zabawę i seks

rok temu staruszka – kontynuował
gdy chciałem ją okraść i pobić
szepnęła cicho cztery słowa:
- synu, będę się modlić...!
nie umiałem zapomnieć – mówił przez łzy
jej smutnych oczu i starych dłoni
wryły się we mnie, skradły mi sny
wiedziałem, że ktoś się o mnie modli

muszę ją znaleźć – dodał z przekonaniem
chcę podziękować i spłacić dług
stała się dla mnie boskim przesłaniem
- skończył nie znając lepszych słów
chcieli mu pomóc znaleźć tę kobietę
jak wyglądała? - zapytał stróż
- pamiętam tylko niebieską sukienkę
taką wiekową, w szlaczki róż

Autor: Bartosz Sokół