www.wiarabiblijna.fora.pl

Łukasz

Jesień zawsze nastraja mnie melancholijnie , może to przypadłość wieku? albo sentyment do czegoś co już nie wróci?

Żal

Gdy cię spotkałem po raz pierwszy
mokre pachniały kasztany
zbyt długo mi w oczy patrzyłaś
okropnie byłem zmieszany
Pod mokre płaty gałęzi
szedłem za tobą w krok
serce me trzymał w uwięzi
twój fiołkowy wzrok
Dawno zużyte słowa
wróciły do mnie znów
i zrozumiałem od nowa
znaczenie prostych słów
I tak się jakoś stało
że bez tak pachniał jak bez
i słowo pachnieć pachniało
i łzy były pełne łez
Tęsknota słowo zużyte
otwarło mi swoją dal
jak różne są rzeczy ukryte
w króciutkim wyrazie: żal

Antoni Słonimski to mój ulubiony poeta

Łukasz

Wbrew temu co się o mnie sądzi i o mnie pisze mam też swoje słabe strony jedną z nich jest poezja , dziś przedstawię ją w nieco innej interpretacji nie profanując ani na jotę tego pięknego topiku, a więc poezja w innej jakże równie pięknej wersji .

https://www.youtube.com/watch?v=o7T40_CnOUg

Łukasz

Ballada - Odchodzę w stronę samotnych - KRZYSZTOF DAUKSZEWICZ

http://youtu.be/iolt7CeFdIc

Łukasz

Kiedy grudniowy wiatr najostrzej chłodzi

Kiedy grudniowy wiatr najostrzej chłodzi,
kiedy hulają zadymki, zawieje,
gdy pod zaspami śniegu świat truchleje
i życie drętwe z śmiercią już się godzi;

kiedy noc miary najdłużej dochodzi
i jak najgorzej stworzeniu się dzieje:
nagle słyszymy - my, Hiperboreje -
ten nie do wiary okrzyk: „Bóg się rodzi!”

O, dziwo! Zawsze Bóg w grudniowej porze
Rodzi się. Czyż się urodzić nie może,
Że odnawiają się co rok te wieści?

Nieszczęśni! nędzni! chromi! ślepi! głusi! -
Bóg wieczny rodzić się przez wieczność musi,
A możeż rodzić Go świat - bez boleści?

Leopold Staff

Łukasz · Wysłany: Sob 22:13, 21 Mar 2015 Temat postu:

Przepiękny tekst Magdaleny Czapińskiej i równie przepiękne wykonanie Edyty Geppert

Ty, Panie, tyle czasu masz,
Mieszkanie w chmurach i błękicie
A ja na głowie mnóstwo spraw
I na to wszystko jedno życie
A skoro wszystko lepiej wiesz,
Bo patrzysz na nas z lotu ptaka
To powiedz, czemu tak mi jest,
Że czasem tylko siąść i płakać
Ja się nie skarżę na swój los
Potulna jestem jak baranek
I tylko mam nadzieję, że
Że chyba wiesz, co robisz Panie
Ile mam grzechów, któż to wie?
A do liczenia nie mam głowy
Wszystkie darujesz mi i tak,
Nie jesteś przecież drobiazgowy
Lecz czemu mnie do raju bram
Prowadzisz drogą tak krętą?
I czemu wciąż doświadczasz tak,
Jak gdybyś chciał uczynić świętą
Nie chcę się skarżyć na swój los
Nie proszę więcej niż dać możesz
I ciągle mam nadzieję, że
Że chyba wiesz, co robisz Boże
To życie minie jak zły sen,
Jak tragifarsa, komediodramat
A gdy się zbudzę, westchnę: cóż,
To wszystko było chyba zamiast
Lecz póki co, w zamęcie trwam,
Liczę na palcach lata szare
I tylko czasem przemknie myśl:
Przecież nie jestem tu za karę
Dziś czuję się jak mrówka, gdy
Czyjś but tratuje jej mrowisko
Czemu mi dałeś wiarę w cud
A potem odebrałeś wszystko?
Ja się nie skarżę na swój los
Choć wiem jak będzie jutro rano
Tyle powiedzieć chciałam ci
Zamiast pacierza na dobranoc.

https://www.youtube.com/watch?v=98-AQAgho0w

Łukasz

Spętany ptak

/pamięci 16- letniej D. Terlikowskiej, więźniarki Pawiaka i Oświęcimia, zamordowanej 28.X.1942r./

Trzeba było wyjść jak ptak spętany,
Do transportu, co tchnął tajemnicą,
Wstać, zgarniając łzę anglezy z oczu
Co niepewność jutra w głębie schwycą,
Swoją młodość, dziewczęcy hart ducha,
Zabrać w bagaż z zapachem Warszawy,
Z kół pociągu czytać, czy tam jedzie,
Gdzie się krwią kołysze
Palmir trawy?
Trzeba było krwi ożywczym szumem
Na kolczastym drucie mężnie zwisnąć,
Wypatrywać gwiazdy wolnej Polski,
Której ziarnem kiełkowała przyszłość,
Trzeba było ogniem tyfusowym
Na ponurym zapłonąć rewirze,
By spłoszonym uderzeniem serca
Ponad kryzys wznieść się coraz wyżej,
Po to by się z klatki sanitarki
Z pełnym pragnień żegnać czule światem,
Przepowiadać młodym sercem Polskę,
W którym fenol zakwitł śmierci kwiatem.

Łukasz

https://www.youtube.com/watch?v=8vTjYO9Jt9Y