www.wiarabiblijna.fora.pl

Axanna

Artykul znaleziony w necie =>

Bolesna prawda
Konstantyn Wielki – założyciel katolickiego Kościoła
Historycy chrześcijaństwa przedstawiają Kościół rzymskokatolicki, jakoby on był tym ortodoksyjnym kościołem, który rzekomo wywodzi się od apostołów, lecz to jest niesłychane przekłamanie historii i wielka mistyfikacja. Ojcowie kościoła III i IV wieku pomieszali naukę Biblii z pogańskimi zwyczajami, i przyczynili się do odstępstwa, które na soborze w Nicei (325) zostało prawnie usankcjonowane. Sobór nicejski był zwrotnym momentem w dziejach chrześcijaństwa, po którym głoszenie prawdziwie ortodosyjnej i czystej apostolskiej nauki było surowo zabronione. Sobór orzekł również, że sprzeciwiający się niecejskiemu wyznaniu zostaną skazani na wygnanie. Już przed soborem nicejskim na synodzie w Elwirze (305) wydano dekret, surowo zabraniający Rzymianom jeść wspólnie z członkami żydowskiej sekty i zachowywać biblijny sabbat, a sobór w Laodycji (364) za świętowanie sabbatu postanowił nieposłusznych wyklinać i skazywać na banicję.

Fikcje i fakty o Konstantynie Fakty historyczne ukazują całkiem inne oblicze cesarza, niż te przeinaczone przez katolickich historyków, opiewających cudowne czyny i nawrócenie Konstantyna, który w rzeczywistości był bałwochwalcą i mordercą w niczym nie ustępującym cesarzowi Doklecjanowi. Pod pozorem nie zachowywania chrześcijańskiej moralności, cesarz wszczął krzykliwą kampanię przeciw heretykom, czyli przeciw tym, którzy nie chcieli zachowywać zwyczajów świętej religii Rzymu, oskarżając niewygodnych sobie ludzi o niemoralność cesarz stwarzał podstawę do ich wygnania, lub likwidacji. Zupełnie fałszywy obraz cesarza Konstantyna przekazał potomnym Euzebiusz z Cezarei, który schlebiał cesarzowi dla własnej kariery. Także Biskupi nowej religii prześcigali się w pochlebstwach i obdarzyli cesarza honorowymi tytułami jak. „Apostoł Chrystusa“, „Posłaniec Boga“, „Wysłannik Nieba“, „Biskup Kościoła“, a szczytem tych pochlebstw było uhonorowanie cesarza tytułem „religionis et fidei auctor“, co znaczy: „Wierny Pomnożyciel religii“. Te pochlebstwa biskupów nowego państwowego chrześcijaństwa, były niczym innym jak pożądaniem nowych bogatctw, których za pochlebstwa spodziewali się od cesarza otrzymać. Zdumiewające jest, że fikcje dotyczące cesarza Konstantyna przetrwały aż do naszych czasów, i że, te raz puszczone w obieg kłamstwa o rzekomej pobożności cesarza Konstantyna, chrześcijański świat przyjął jako prawdę. Tylko to, co przez cesarską propagandę i cenzurę pozwolono ujawnić, było niepodważalną prawdą o „pobożnym“ cesarzu, i „dobroczyńcy“ Kościoła, który w rzeczywistości swoim okrucieństwem o wiele przerósł cesarza Nerona. Ten fikcyjny obraz pierwszego chrześcijańskiego cesarza jest nadal propagowany przez historyków, którzy powołują się na te fikcje, jako na chrześcijańskie korzenie, z której wywodzi się Europa.
Ale Jezus powiedział do nich: „Królowie panują nad narodami, a tyrani przyjmują nazwę dobroczyńców narodu“ Łk 22:25

Antyjudaizm cesarza Konstantyna Gdy wszystkie cugle władzy znalazły się w rękach cesarza rozpoczęła się wielka antyjudaistyczna kampania przeciw wszystkiemu, co miało związek z Żydami. Wyznawcy Chrystusa, którzy nie akceptowali kultu cesarza, oraz pogańskich zwyczajów znaleźli się w bardzo trudnym położeniu, gdyż całe ustawodawstwo inspirowane przez Konstantyna miało praktycznie na celu wyplenić “żydowską zarazę”, jako heretyków, gdyż tak nazywano apostolską religię, w czym wielki udział mieli tak zwani katoliccy ojcowie kościoła, którzy oskarżali Żydów o nielojalność wobec cesarza, a także o zamordowanie “Boga-Logosa”, i tym podżegali cesarza przeciw pierwotnym wyznawcom Chrystusa. To szkalowanie i obciążenie Żydowstwa o bogobójstwo stało się podstawą kościelnego antysemityzmu, twającego aż do dzisiejszego czasu. Antysemityzm ówczesnych ojców Kościoła był cesarzowi bardzo na rękę, gdyż on tak samo nienawidził apostolskiej, czyli żydowskiej religii, jak jego poprzednik Dioklecjan, lecz ze względów politycznych zmuszony był zachować pozory dyplomatycznej tolerancji wobec chrześcijan z którymi musiał się liczyć. Konstantyn nie wierzył w Chrystusa, lecz był przekonany, że swoje zwycięstwa zawdzięcza bogu słońca Sol Invictus, i że on sam jest opatrznościowym wybawicielem Imperium Romanum, przeto, gdy cała władza znalazła się w jego ręku, postanowił wykorzenić i zakazać świętowanie sabbatu, oraz Paschy. To przedsięwzięcie było niezwykle trudne do zrealizowania, ponieważ biblijna Wielkanoc nie tylko była pamiątką wybawienia Izraela z niewoli egipskiej, ale także pamiątką odkupienia Izraela Nowego Testamentu, i miała mocne korzenie w bezbłędnym biblijnym kalendarzu, opartym na fazach księżyca, który był przestrzegany w antycznym świecie. Konstantyn uczynił wszystko, aby datę śmierci Pana Jezusa (Żydowską Paschę czyli Wielkanoc obchodzono 14 Nisan) tak zmienić, ażeby nie harmonizowała z kalendarzem księżycowym. Sobór w niceicejski pod komando Konstantyna postanowił przenieść świętowanie Wielkanocy na pierwszą niedzielę po święcie Paschy. Euzebiusz z Cezarei w swoim dziele , „De Vita Constantini“ sprawozdaje, że cesarz niezwłocznie po soborze w Nicei wystosował urzędowe pismo do wszystkich biskupów następującej treści:
Konstantyn August do wszystkich kościołów “ …Gdy na soborze w Nicei została podniesiona sprawa święta “Wielkanocy” zostało jednomyślnie postanowione, że to święto przez wszystkich i wszędzie w jednym dniu powinno być świętowane. Gdyż wszystkim okazało się w najwyższym stopniu niegodne, abyśmy to nasze najświętsze święto według zwyczaju Żydów, tych draniów naśladować mieli. Ich ręce są splamione niecną zbrodnią, to jest sprawiedliwe, że oni są w swoim zrozumieniu oślepieni. (…) Nie pozwólmy przeto nic wspólnego mieć z tym skrajnym żydowskim motłochem. (…) Myśmy otrzymali od naszego Zbawiciela kurs zgodny z prawem dla naszej najświętszej religii, przeto idźmy za nim, i odwróćmy się, moi szanowni bracia, od tej obrzydliwej wspólnoty.

Cesarz Konstantyn konsekwentnie starał się wyeliminować z publicznego życia apostolską sektę, czyli tych prawdziwie ortodoksyjnych chrześcijan. W tym celu w roku 326, wydał edykt zabraniający zgromadzać się w synagogach naśladowcom Chrystusa, który zezwalał również konfiskować i odbierać im miejsca zgromadzeń. Cesarz stał ponad państwem i religią, a jego wola była prawem, i opór albo krytyka była grzechem przeciw boskiemu majestatowi cesarza, co było karane wygnaniem lub śmiercią. Nowa religia zwana katolicką była tym chrześcijaństwem, któremu patronował Konstantyn, i on był jej prawodawcą. Dzisiejsze chrześcijaństwo zawdzięcza pogańskiemu cesarzowi fundamentalne prawa i zwyczaje swojej wiary, które nie mają korzeni apostolskich, lecz są ustanowione przez czciciela słonecznych bóstw, który usankcjonował prawem państwowym świętowanie niedzieli w miejsce biblijnegio sabbatu. Był to akt wdzięczności Cesarza dla niezwyciężonego Boga słońca Mitry, za zwycięstwo odniesione nad Maksencjuszem. Cześć Konstantyna dla niezwyciężonego słońca była niezłomna, a dowodem tego są wszystkie jego edykty faworyzujące boga Sol Invictus, co znalazło również wyraz w nakazie świętowania Wielkanocy w pierwszą niedzielę po święcie Paschy, czyli po wiosennym zrównaniu dnia z nocą, które następuje równocześnie z pełnią księżyca.Konstantyn Wielki – założyciel katolickiego Kościoła
Historycy chrześcijaństwa przedstawiają Kościół rzymskokatolicki, jakoby on był tym ortodoksyjnym kościołem, który rzekomo wywodzi się od apostołów, lecz to jest niesłychane przekłamanie historii i wielka mistyfikacja. Ojcowie kościoła III i IV wieku pomieszali naukę Biblii z pogańskimi zwyczajami, i przyczynili się do odstępstwa, które na soborze w Nicei (325) zostało prawnie usankcjonowane. Sobór nicejski był zwrotnym momentem w dziejach chrześcijaństwa, po którym głoszenie prawdziwie ortodosyjnej i czystej apostolskiej nauki było surowo zabronione. Sobór orzekł również, że sprzeciwiający się niecejskiemu wyznaniu zostaną skazani na wygnanie. Już przed soborem nicejskim na synodzie w Elwirze (305) wydano dekret, surowo zabraniający Rzymianom jeść wspólnie z członkami żydowskiej sekty i zachowywać biblijny sabbat, a sobór w Laodycji (364) za świętowanie sabbatu postanowił nieposłusznych wyklinać i skazywać na banicję.

Fikcje i fakty o Konstantynie Fakty historyczne ukazują całkiem inne oblicze cesarza, niż te przeinaczone przez katolickich historyków, opiewających cudowne czyny i nawrócenie Konstantyna, który w rzeczywistości był bałwochwalcą i mordercą w niczym nie ustępującym cesarzowi Doklecjanowi. Pod pozorem nie zachowywania chrześcijańskiej moralności, cesarz wszczął krzykliwą kampanię przeciw heretykom, czyli przeciw tym, którzy nie chcieli zachowywać zwyczajów świętej religii Rzymu, oskarżając niewygodnych sobie ludzi o niemoralność cesarz stwarzał podstawę do ich wygnania, lub likwidacji. Zupełnie fałszywy obraz cesarza Konstantyna przekazał potomnym Euzebiusz z Cezarei, który schlebiał cesarzowi dla własnej kariery. Także Biskupi nowej religii prześcigali się w pochlebstwach i obdarzyli cesarza honorowymi tytułami jak. „Apostoł Chrystusa“, „Posłaniec Boga“, „Wysłannik Nieba“, „Biskup Kościoła“, a szczytem tych pochlebstw było uhonorowanie cesarza tytułem „religionis et fidei auctor“, co znaczy: „Wierny Pomnożyciel religii“. Te pochlebstwa biskupów nowego państwowego chrześcijaństwa, były niczym innym jak pożądaniem nowych bogatctw, których za pochlebstwa spodziewali się od cesarza otrzymać. Zdumiewające jest, że fikcje dotyczące cesarza Konstantyna przetrwały aż do naszych czasów, i że, te raz puszczone w obieg kłamstwa o rzekomej pobożności cesarza Konstantyna, chrześcijański świat przyjął jako prawdę. Tylko to, co przez cesarską propagandę i cenzurę pozwolono ujawnić, było niepodważalną prawdą o „pobożnym“ cesarzu, i „dobroczyńcy“ Kościoła, który w rzeczywistości swoim okrucieństwem o wiele przerósł cesarza Nerona. Ten fikcyjny obraz pierwszego chrześcijańskiego cesarza jest nadal propagowany przez historyków, którzy powołują się na te fikcje, jako na chrześcijańskie korzenie, z której wywodzi się Europa.
Ale Jezus powiedział do nich: „Królowie panują nad narodami, a tyrani przyjmują nazwę dobroczyńców narodu“ Łk 22:25

Antyjudaizm cesarza Konstantyna Gdy wszystkie cugle władzy znalazły się w rękach cesarza rozpoczęła się wielka antyjudaistyczna kampania przeciw wszystkiemu, co miało związek z Żydami. Wyznawcy Chrystusa, którzy nie akceptowali kultu cesarza, oraz pogańskich zwyczajów znaleźli się w bardzo trudnym położeniu, gdyż całe ustawodawstwo inspirowane przez Konstantyna miało praktycznie na celu wyplenić “żydowską zarazę”, jako heretyków, gdyż tak nazywano apostolską religię, w czym wielki udział mieli tak zwani katoliccy ojcowie kościoła, którzy oskarżali Żydów o nielojalność wobec cesarza, a także o zamordowanie “Boga-Logosa”, i tym podżegali cesarza przeciw pierwotnym wyznawcom Chrystusa. To szkalowanie i obciążenie Żydowstwa o bogobójstwo stało się podstawą kościelnego antysemityzmu, twającego aż do dzisiejszego czasu. Antysemityzm ówczesnych ojców Kościoła był cesarzowi bardzo na rękę, gdyż on tak samo nienawidził apostolskiej, czyli żydowskiej religii, jak jego poprzednik Dioklecjan, lecz ze względów politycznych zmuszony był zachować pozory dyplomatycznej tolerancji wobec chrześcijan z którymi musiał się liczyć. Konstantyn nie wierzył w Chrystusa, lecz był przekonany, że swoje zwycięstwa zawdzięcza bogu słońca Sol Invictus, i że on sam jest opatrznościowym wybawicielem Imperium Romanum, przeto, gdy cała władza znalazła się w jego ręku, postanowił wykorzenić i zakazać świętowanie sabbatu, oraz Paschy. To przedsięwzięcie było niezwykle trudne do zrealizowania, ponieważ biblijna Wielkanoc nie tylko była pamiątką wybawienia Izraela z niewoli egipskiej, ale także pamiątką odkupienia Izraela Nowego Testamentu, i miała mocne korzenie w bezbłędnym biblijnym kalendarzu, opartym na fazach księżyca, który był przestrzegany w antycznym świecie. Konstantyn uczynił wszystko, aby datę śmierci Pana Jezusa (Żydowską Paschę czyli Wielkanoc obchodzono 14 Nisan) tak zmienić, ażeby nie harmonizowała z kalendarzem księżycowym. Sobór w niceicejski pod komando Konstantyna postanowił przenieść świętowanie Wielkanocy na pierwszą niedzielę po święcie Paschy. Euzebiusz z Cezarei w swoim dziele , „De Vita Constantini“ sprawozdaje, że cesarz niezwłocznie po soborze w Nicei wystosował urzędowe pismo do wszystkich biskupów następującej treści:
Konstantyn August do wszystkich kościołów “ …Gdy na soborze w Nicei została podniesiona sprawa święta “Wielkanocy” zostało jednomyślnie postanowione, że to święto przez wszystkich i wszędzie w jednym dniu powinno być świętowane. Gdyż wszystkim okazało się w najwyższym stopniu niegodne, abyśmy to nasze najświętsze święto według zwyczaju Żydów, tych draniów naśladować mieli. Ich ręce są splamione niecną zbrodnią, to jest sprawiedliwe, że oni są w swoim zrozumieniu oślepieni. (…) Nie pozwólmy przeto nic wspólnego mieć z tym skrajnym żydowskim motłochem. (…) Myśmy otrzymali od naszego Zbawiciela kurs zgodny z prawem dla naszej najświętszej religii, przeto idźmy za nim, i odwróćmy się, moi szanowni bracia, od tej obrzydliwej wspólnoty.

Cesarz Konstantyn konsekwentnie starał się wyeliminować z publicznego życia apostolską sektę, czyli tych prawdziwie ortodoksyjnych chrześcijan. W tym celu w roku 326, wydał edykt zabraniający zgromadzać się w synagogach naśladowcom Chrystusa, który zezwalał również konfiskować i odbierać im miejsca zgromadzeń. Cesarz stał ponad państwem i religią, a jego wola była prawem, i opór albo krytyka była grzechem przeciw boskiemu majestatowi cesarza, co było karane wygnaniem lub śmiercią. Nowa religia zwana katolicką była tym chrześcijaństwem, któremu patronował Konstantyn, i on był jej prawodawcą. Dzisiejsze chrześcijaństwo zawdzięcza pogańskiemu cesarzowi fundamentalne prawa i zwyczaje swojej wiary, które nie mają korzeni apostolskich, lecz są ustanowione przez czciciela słonecznych bóstw, który usankcjonował prawem państwowym świętowanie niedzieli w miejsce biblijnegio sabbatu. Był to akt wdzięczności Cesarza dla niezwyciężonego Boga słońca Mitry, za zwycięstwo odniesione nad Maksencjuszem. Cześć Konstantyna dla niezwyciężonego słońca była niezłomna, a dowodem tego są wszystkie jego edykty faworyzujące boga Sol Invictus, co znalazło również wyraz w nakazie świętowania Wielkanocy w pierwszą niedzielę po święcie Paschy, czyli po wiosennym zrównaniu dnia z nocą, które następuje równocześnie z pełnią księżyca.

Zibi

Fajny artykuł..